Het einde van de wereld

Een kort verhaal is beloofd en we gaan ons best doen. De afgelopen week is als volgt te beschrijven:

Patagonië betekent Regen.

Toedels,
Niek en Rudolf

P.S. Aangezien wij toch het idee hebben dat dit toch niet helemaal recht doet, zullen we het verhaal toch nog iets uitbreiden. Wij vragen u begrip hiervoor. Voor de mensen die dit niet vinden kunnen en die gehoopt hadden op een kort verhaal zoals beloofd: U kunt hier stoppen met lezen!

Voor de rest:
We zijn dus vertrokken uit Buenos Aires. Weliswaar iets later dan gepland, tot zover de in de Lonely Planet bewonderde punctualiteit van de Argentijnse bussen. De bus was 3 kwartier te laat. (Wat overigens nog best meevalt...) 19 uur later en een hoop helemaal niks tussendoor (niet eens zinloos groen, het was gewoon zinloos niks! Wat nou de aarde is vol?): Puerto Madryn. Het valt gelijk op dat we toch iets underdressed zijn. Brrr. 22 graden is helemaal niet lekker warm. Maar snel naar de camping om daar eens te kijken wat voor tent we nu eigenlijk hebben gekocht. 3 persoons blijkt toch een krappe 2 persoons, waterdicht schijnt ie alleen te zijn als we het dakje er bij gekregen hadden, en er zit een buitentent van een totaal andere tent in het zakje... Huh? We moeten het er maar mee doen!
's Avonds hebben we al vrij snel door dat het koud is en dus worden de lange broeken, truien en schoenen maar eens uit de mochila gevist! Voorlopig is Patagonië nog gewoon koud!

Vlakbij bij Puerto Madryn is een schiereiland: Peninsula Valdez. Hier hebben ze pinguins, zeeolifanten, zeeleeuwen, orka's en walvissen. Leuk om eens te gaan kijken. Het blijkt in onze simpele berekening goedkoper te zijn om een auto te huren dan om met een tour mee te gaan. Zeker als je factor 'het-is-leuker-om-zelf-te-rijden' hoog inschaalt. Zondag waren de auto-verhuur-plaatsen dicht, dus maandag avond auto gehuurd voor 24 uur. Dinsdag toch vroeg wakker, omdat het de hele nacht geregend had, maar dat mag de pret niet drukken. We hebben nu in ieder geval de hele dag de tijd om auto te rijden. Op het schiereiland wordt niet aan asfalt gedaan, regen + grind wordt modder. Gaten in de weg en een hele ranzige auto. Het weer heeft ons 100 pesos gekost, omdat de mevrouw van de autoverhuur er bij terugkomst van overtuigd was, dat het onze schuld was dat het regende. Maar goed, alle beesten gezien behalve een orca. (O, en geen walvissen, maar daar was het het seizoen toch niet voor).

Na een hele nacht doorgelekt te hebben in de tent was het tijd om een lange busrit te maken naar Ushuaia. We moesten dan wel overstappen in Rio Gallegos, maar de bus zou daar om 7.00u zijn en de enige bus van de dag naar Ushuaia zou pas om 8.00u gaan. Geen probleem dus. Allereerst was de bus in Peuro Madryn al anderhalf uur te laat. Onderweg had het zoveel geregend dat ook in de semi geasfalteerde weg ook gaten vielen. Kortom 3 uur te laat in Rio Gallegos en dus daar slapen.

Rio Gallegos: Ajax beter zien voetballen dan Juventus, goeie bedden, en verder nooit heengaan!

De busrit naar Ushuaia is als volgt: bus in, bus uit met alle spullen (echt alles!), in de rij staan, bagage door de X-ray halen bij de douane, in de rij staan, exit stempel Argentinië, in de rij staan, entry stempel Chili, bus in, bus uit, op de ferry, dolfijnen kijken, van de ferry, bus in, bus uit, exit stempel Chili, bus in, bus uit, entry stempel Argentinië, bus in, bus uit, Ushuaia. (Ongeveer 13 uur, pure reistijd 7.)
Ushuaia, de meest zuidelijkst gelegen stad van de wereld. Of door de Argentijnen ook wel het einde van de wereld genoemd. We lopen allebei afzonderlijk de dichtstbijzijnde gletser op en komen elkaar halverwege tegen op de berg en na het sneeuwavontuur uiteraard in een Ierse pub. Het hostel is erg goed en gezellig, maar toch besluiten we de dag erna gratis te gaan kamperen in het nationale park. Men neme 1 kilo pasta salade, 1 tent, 2 luchtbedden, 2 slaapzakken, 2 liter flessen bier, 3 flessen rode wijn, een zakje hout, en een beetje water voor de gezondheid, en je bent klaar om te gaan. Voordat Niek eindelijk aan zijn kampvuur mag beginnen, doen we toch eerst nog even een wandelingetje. Niet te ver en niet te moeilijk, het moet wel leuk blijven. De keuze valt op een pad van 4 km. Maar deze ligt dan nog wel 2km weg, is niet zo erg. Het bord bij het begin van het pad vertelt ons dat wij in deze 4 km 980 meter omhoog moeten, dat de heenreis 4 uur zal duren en dat je na 12 uur media dia niet meer mag starten. ´Dat zullen we nog weleens zien,´ zeiden wij om 14.00u tegen elkaar. Precies anderhalf uur later was Niek boven, uitgedroogd. Dolf had al het water in zijn tas en was na 50 meter met piepende ademhaling afgestapt van Niek´s moordende tempo. Maar hij had wel water! Zo´n kwartier na Niek´s aankomst is Dolf er ook. (volgens Niek is dit overigens 20 minuten.). `Daar boven op de berg, daar zijn wij geweest. Dat was heel mooi, maar naar beneden is geen feest´
Terug bij de tent kampvuur. Met regen weer de tent in en weinig slaap, omdat beiden, bij voorkeur om beurten, als lobos snurken en het ongelooflijk koud is. We hebben gekampeerd aan het eind van de wereld en we zijn er niet vanaf gevallen, en das ook wat waard!

Hasta Luego!

Nagekomen stukken en overige onzin:
In Asuncion is het leuk Titanic kijken met zijn tweetjes.
Dolf'soverhemd is zonder te dragen ook vies geworden.
In het kader van zijn Wi-Fi verslaving, is Niek ernstig op zoek naar een Wi-Fi camping, om al zijn passies te verenigen.
Beiden zijn aan hun tweede paar slippers begonnen.
Dolf's baard ploetert verder terwijl Niek's baard hem alweer voorbijstreeft.

Volgende stukje wordt waarschijnlijk nog langer...

En nu gaan we slapen tot we wakker worden!